رابرت کرکمن، نویسنده ی خلاق و خوش سلیقه ایی است. این را طرفداران سبک بقا و پسابرخیزی قطعاً می دانند کسی که توانست با سریال کمیکی The Walking Dead رکود بیشترین بازدید کننده را در شبکه ی بزرگ AMC بشکند و به تنهایی جاودانه شود، قطعاً اگر سریال کمیکی و یا حتی کمیک این عنوان را دیده باشید شخصیت میشون بسیار نظر شما را جلب کرده است؛ مادری که با از دست دادن فرزندش و همسرش حالا بی هدف فقط در این دنیا زندگی می کند و با کمک آندریا و ریک و صد البته کارل به دنیا باز می گردد، موضوع این کاراکتر در این بازی فرق دارد و تنها قسمت کوچکی از هسته کمیک و بازی به یکدیگر نزدیک هستند. امروز می خواهیم تا قسمت دوم از مجموعه سه اپیزودی The Walking Dead:Michonne را نقد و بررسی کنیم و ببینیم که Telltale Games باز توانسته است معجون داستان محوری اش را در خون این قسمت تزریق کند یا خیر، با ما همراه باشید.
نام کامل بازی:The Walking Dead: Michonne Episode 2
تاریخ انتشار:2016 میلادی
ناشر:Telltale Games & Activision
سازنده:Sky Bound Entertainment
سری:(The Walking Dead (Michonne
پلتفرم ها:پلی استیشن4،ایکس باکس وان،اندروید،پلی استیشن3،ایکس باکس 360،آی او اس،ویندوز،مک
ژانر:ماجراجویی-تعاملی
همان طور که در قسمت اول تجربه کردید میشون و دوستانش در اردوگاهی که بدست یک مجموعه آدم خودخواه و بی رحم اداره می شود گیر افتاده اند و ادامه ی داستان در قسمت دوم روایت می شود جایی که میشون و پیت و در نهایت سم نقشه ایی برای فرار از این جهنم می کشند که با موفقیت انجامش می شوند و با انعطاف پذیری کاراکتر میشون این کار انجام می شود، همان طور که در قسمت اول نیز به شدت جلوه می کرد مشکل اصلی آن هم بود روایت سریع و پی در پی نکات عمیقِ نه چندان زیاد این بازی بود که این مهم، با توجه به شخصیت میشون نیز قطعاً پر رنگ تر می شود که این اتفاق حس خوبی را به بازی بازان برخلاف مجموعه ی اصلی این بازی نمی دهد و کمبودها را کم کم آشکار می کنند. شخصیت میشون هم در کمیک و هم در بازی شخصیت خشن ولی مهربان بود. شخصیتی که آخرالزمان در بر گرفتش ولی باز به خود برگشت در بازی هم شخصیت میشون در لحظه ایی که باید بی رحم باشد، بی رحم است و در لحظه ایی که باید دلسوز باشد با دوستانش مهربان است. شخصیت پردازی این شخصیت همانند کمیک بوک بسیار عالی است و صداگذاری و طراحی این شخصیت بسیار عالی می باشد. در آخر الزمان هیچ کس دلسوز یکدیگر نیست پس باید در هنگام تصمیم گیری کنید از آن جایی که شخصیت میشون کمتر حرف میزند و بیشتر عمل می کند انتخاب دیالوگ کمتر و صحنه های اکشن بیشتر شده است به طوری که این صحنه های اکشن بسیار زیبا جلوه می کند. برای همین هم است که Telltale Games پتانسیلی در این شخصیت دید که فعلاً نتوانسته است آن را شکوفا کند بر خلاف انتظارات ما از آن که این اتفاق به اعتبار درخشان سری بازی The Walking Dead لطمه ی جدی خواهد زد.
در بیشتر مواقع این میشون است که باید تصمیمات سرنوشت ساز را اعلام کند، سم و پیت عملاً دست و پای میشون را می گیرند و این کاراکتر در بیشتر مواقع خشم خود را فروکش می کند، شخصیت پردازی میشون بسیار با دقت صورت گرفته است که این نکته برخلاف شخصیت های فرعی داستان است که قصد همراهی دارند صورت گرفته که به عمق هسته ی اصلی این سری بازی ضربه می زنند، برای مثال در عنوان اصلی این بازی لی با کلمنتاین روابط شبیه پدر و دخترانه ایی با هم داشتند دیدید که لی حتی تا آخرین نفس اش هم مراقب کلمنتاین بود که این احساسات را ابراز می کرد. در آخر سکانس فصل اول سری اصلی بازی، خود به شخصه لیاقت این عنوان را برای بهترین بازی سال دیدم حتی با وجود نداشتن گرافیک بصری عمیق و سل شید بودن؛ اما در این عنوان فرعی کوچک میشون تنها است و مکملی برای این کاراکتر وجود ندارد در کمیک این مجموعه این شخصیت در مواقع حساس رو می آید و نقش اصلی نیست، ولی در این بازی این شخصیت داستان برروی او می چرخد که این مهم نیاز به یک شخصیت دیگر برای کامل کردن می باشد که من نتوانستم پیت و سم را شایسته بدانم زیرا آنها واقعا نمی توانند مکملی خوبی باشند، زیرا برای آخر الزمان به دنیا نیامده اند همانند شخصیت لیزی در کمیک که واقعا نمی خواست این اتفاق را درک کند و میکا را کشت.
در این قسمت و در قسمت قبل و حتی در تریلرها فلش بک ها واقعاً تو چشم بودند چیزی که ما از آن می توانیم گذشته ی میشون را بفهمیم همان طور که قبل تر هم گفته شد و در کمیک هم وجود داشت میشون یک فرزند داشته است که در روز فاجعه او در خانه نبوده است و همین طور همسرش و وقتی که از سرکار برگشته نه فرزندش وجود داشته و نه خبری از همسرش بوده این باعث شده که این شخصیت کمی سرد شود، فلش بک ها چشمگیر هستند. زیرا ما را از گذشته با خبر می کنند، حالا متوجه می شویم چرا میشون آن دو زامبی را به همراه خود می کشیده است. یکی از قابلیت میشون قدرت در مبارزات و هرگز تسلیم نشدن است که این موضوع در این بازی هم به صورت بسیار زیبایی به تصویر کشیده شده است.
شرکت Telltale Games و استودیو Skybound بیش از حد برروی کاراکتر میشون اتکا کرده اند که این موضوع یک فضای خالی قابل لمس را ایجاد می کند که ما از Skybound انتظار همچین چیزی نداریم من این مجموعه را می پسندم اما مشکلات زیادی دارد که این موضوع فقط یک وجه آن است یک وجه دیگر آن مقایسه شدن با مجموعه اصلی بازی مردگان متحرک است که مشکلات این بازی را بیشتر می کند.
همان طور که می دانید قسمت دوم با پسوند Give No Shelter به معنای دادن هیچ سرپناهی معنی خاصی خواهد داشت که به روانی می توانید آن را حس کنید در پسابرخیزی هیچ کس به فکر یکدیگر نیست؛ هیچ کس. این شما هستید که باید تصمیمات درست بگیرید در بیشتر مواقع شما باید قصاب باشید و گرنه اگر لحظه ایی درنگ کنید طمعه می شوید و شکار می شود و این جا است که زندگی شما تمام می شود و طعم مرگ را می چشید. در این دنیایی که الان ما هستیم اگر آخر الزمان رابرت کرکمنی شکل گیرد قطعاً باید از تجربه هایمان استفاده کنیم برای مثال این میشون است که توانسته با قدرت شمشیر زنی خود زنده بماند شما چطور؟ در آخر الزمان جای آدم های ضعیف نیست این را در این بازی به راحتی می توان مشاهده کرد.
جمع بندی
اگر نگوییم این قسمت بهتر از قسمت اول است کمی کم لطفی کرده ایم ولی باز هم مشکلاتی عدیده ایی دارد که شما را از عنوان اصلی این بازی دل زده خواهد کرد گرچه کاراکتر میشون پتانسلی خوبی داشت ولی نتوانست انتظارات را برآورده کند شاید مهم ترین دلیلی که احساس شد همین تفاوت بازی با کمیک بود، این نکته در عنوان اصلی نبود و در این عنوان احساس می شود شما وقتی از اسم یک شخصیت استفاده می کنید قطعاً باید شبیه شخصیت اصلی هم باشد ولی این موضوع در این مجموعه سه قسمتی تا الان احساس نشده است. Telltale Games سعی خود را کرده است و یک قسمت دیگر باقی مانده است فعلاً زود است تا این شرکت را به پول پرستی متهم کنیم زیرا کارنامه این کمپانی بسیار درخشان تر از این موضوع ها است ولی شما اگر از نزدیک یه این بازی نگاه کنید حس مردگان متحرک بودن رابرت کرکمن را نمی توانید در آن حس کنید که مهم ترین موضوع این ایراد هم شخصیت پردازی نه چندان قدرتمند از سازنده است.
