نقد و بررسی بازی Days Gone

«بازی Days Gone» نسبتاً ساده شروع می‌شه ‏شما در نقش یک موتورسیکلت‌سوار که در یک جهان پسا-آخرالزمانی زامبی‌زده‌ی جهان‌ باز قرار دارید. ‏در جست‌وجوی جواب‌هایی حول همسر مُرده‌تون هستید و در این حین صورتِ دشمنان‌تون هم لِه‌ و لَوَرده می‌کنید. ‏بعضی‌اوقات دسته‌های تماشایی‌ای از دشمنان وجود داره ‏این از محاسن، اما در طی سواری ۶۰ ساعته‌ی عجیبِ بازی، «بازی Days Gone» به مرور با مأموریت‌های تکراری. ‏و سیر داستانی غیرراضی‌کننده و مقدار زیادی باگ تمرکز خودشو از دست می‌ده ‏این مشکلات به‌علاوه‌ی یک دنیای کسل‌کننده‌ی بی‌روح مساوی شده با یک بازی زامبی‌محور نایکدست و غالباً بچگانه ‏می‌دونید، برای یه مردِ موتورسیکلت‌‌سوارِ گولاخ که داره در نسخه‌ای از ایالت «اورگان» که توش مثل مور و ملخ پر زامبیه گشت‌وگذار می‌کنه… آخ، باشه، زامبی نه، فریک‌ها.

‏به هرحال، دیکنسن جان درواقع پروتاگونیست‌ مهربون و دلرباییه، البته به‌جز مواقعی که طی مأموریت‌های مخفی‌کاری به‌طور غیر قابل توضیحی داد می‌زنه ،‏ موتورسیکلیت‌تون همراه همیشگی‌تونه، و سواریش خوبه و حس عالی‌ای داره ‏مخصوصاً بعد از. ‏آپگریدش به ضدّ ضربه شدن و نیترو. ‏برای بازی‌ای که این‌قدر متمرکز بر موتورسواریه خیلی حیاتی بود که توسعه‌دهنده «سونی بند» از مکانیک بنیادی رو بزنه تو خال ‏متأسفانه کاریزمای دیکسن و موتورسیکلت خفنش برای بارِ داستانی بازی Days Gone کافی نیستند، به همین دلیل «دیز گان» اصرار داره. ‏فلش‌بک‌های دکان و همسرش سارا که کسل‌کننده‌ و به زور تعاملی هستند رو نشون بده.‏

ولی حداقل برای نیمه‌ی اول بازی Days Gone، این خط داستانی یک جریان احساسی و انگیزه برای دیکان شکل می‌ده اگرچه در نیمه‌ی دوم از این مسیر خارج می‌شه .‏که هیچ‌وقت به ما دلیلی نمی‌ده تا برای این شخصیت‌های جدید اهمیت قائل بشیم «‏همچنین این مورد هم کمکی نمی‌کنه که بازی Days Gone خودش رو از لحاظ مذهبی جدی می‌گیره. حداقل چندین شخصیت مکمل لذت‌بخش وجود داره ‏رابطه‌ی اولیه‌ی دیکان. ‏با بهترین دوستش بوزر با صفاست و همین‌طور یک چاشنی‌ای برای این دنیای خشن است. ‏از طرفی دیگه، آنتاگونیست‌های انسانی کاملاً مقوایی هستند.

اونها مجازاً آدم‌های به‌شدت بدی هستند که فقط خیلی بد هستند ‏قطعا دنیای بازی Days Gone به تمامی شخصیت‌هایی که می‌تونه داشته باشه احتیاج داره. درحالی‌که علی‌الظاهر دنیاش به‌ اندازه‌ی کافی پر و پیمون هست ‏ولی اگه نگاهی دقیق‌تر داشته باشیم، با دنیا-سازی اندک بازی برای متفاوت‌کردن یک منطقه از منطقه‌ی دیگه. ‏و عدم وجود شگفتی‌های زیاد در موقعیت‌های مختلف، می‌شه گفت دنیای بازی نسبتاً ناقصه ‏ناسلامتی به ما گفته شده یه زمانی در این دنیا آدم‌ها زندگی می‌کردن، اما فضای داخلی و بیرونی‌اش بدون شک این احساس رو منتقل نمی‌کنن. ‏گرچه جنگیدن با آدم بدها به اندازه‌ی کافی حال می‌ده ‏غارتگرهای انسانی و فریک‌های وحشی، معروف به درنده‌ها بهتون فرصت خوبی می‌ده.

‏تا با مجموعه‌ای از تفنگ‌ها و تیرکمان‌ها بازی کنید و همین‌طور ترکوندن دسته‌های دشمنان‌تون با بمب‌های آتش‌زا کلی حال می‌ده ‏دیکان همین‌طور می‌تونه یه قابلیت اسلوموشن رو آنلاک کنه که البته این قابلیت برای یه موتورسیکلت‌سوار منطقی به‌نظر نمی‌آد. ‏ولی باعث می‌شه در مواقع شلوغی لحظه‌ای فشار رو از روتون کم کنه. ‏به‌خصوص نبردهای نزدیک، مثل یه انفجار سنگین و خونینه ‏هر ضربه انگار وافعاً برخورد می‌کنه. و خودم به‌شخصه، بیشتر از تفنگ، روی اشیایی که باهاشون بتونم ضربه بزنم تمرکز کردم. ‏مخفی‌کاری حالِ کمتری داره چون خیلی راحته ‏جاهای زیادی برای مخفی‌شدن هست و دشمن‌ها این‌قدر پراکنده‌ان که. ‏به‌راحتی می‌شه یکی‌یکی کلک‌شون رو کَند ‏با این‌حال، فکر می‌کنم مأموریت‌های اجباریِ مخفی‌کاری سخت‌ترین نوع مأموریت‌ها در بازی Days Gone هستند ‏برای کشف‌کردن بیشتر رازهای مرکزی، دکان باید اِن‌پی‌سی‌ها که مدام دارن این‌ور اون‌ور می‌رن رو.

‏بدون ‏دیده شدن استراق سمع کنه… که آنچنان جالب نیست ‏‏البته که انسان‌های بازی Days Gone تنها تهدیدهای بازی نیستند. ‏این دنیا مملو از فریک‌هاست که با سایزها و سرعت‌های مختلف سراغ‌تون می‌آن ‏ولی شما بیشتر با زامبی‌های عادی روبه‌رو می‌شید. ‏که اگه از دسته‌شون جدا شده باشن به‌راحتی می‌شه کُشت‌شون. ‏اگرچه «هورد»ها داستان‌ دیگه‌ای دارن. تو رو خدا نگاه‌شون کنید این بزرگ‌ترین دستاورد تکنیکی «سونی بند»ـه ‏تک‌تک لحظات رویایی با این هزاران توده‌های قوی یک لحظه‌ی هیجان‌انگیز برای سبک بقا بود. ‏حتی با مبارزات قوی هم، همه‌چیز بعد از مدتی خسته‌کننده می‌شه، چون بازی Days Gone از عارضه‌ی تکراری بودن مراحل رنج می‌بره ‏درحالی‌که دکان داره ایالت «اورگان» رو گشت‌وگذار می‌کنه به چندین کمپ بازماندگان برخورد می‌کنه که همه‌شون.

‏یه کار خیلی یکسان دارن که برای آنلاک کردن تفنگ‌های جدید و آپگرید موتورسیکلت باید انجام‌شون بدید ‏که همین باعث به‌وجود اومدن ده‌ها و ده‌ها ساعت بازی می‌شه ‏این مشکل با مأموریت‌های متعددی که در دنیا هم پیدا می‌شن، ادامه پیدا می‌کنه و یه عالمه زمان باید صرف کنید تا ‏بارها و بارها یه منطقه رو بگردید تا یه مخزن بنزین پیدا کنید، یا یه ژنراتور رو پر کنید و گهگاهی یه فیوز سوخته رو عوض کنید. ‏در ادامه‌ی بازی Days Gone، یه عالمه فریک‌ برای کُشتن هست تا بتونید “سفر سریع” بکنید ‏ولی درحالی‌که اولش راضی‌کننده هستند. ‏در نهایت، تعداد زیادشون و عدم تنوع‌شون در مناطق مختلف باعث شد دیگه برام جالب نباشه ‏تمام این مأموریت‌های تکراری با ‏زود خراب شدن موتورسیکلیت‌تون بدتر می‌شه.

این موتور در برخورد با هر شی‌ئی خراب می‌شه، از جمله، متأسفانه، فریک‌ها ‏چرا این لذت رو ازم می‌گیرید؟ اگرچه از احساسِ آسیب‌پذیری بدم نمی‌آد ولی وقتی می‌خواید. ‏بدون اعصاب‌خردی‌های خراب‌شدن فیزیک، از یه نقطه به نقطه‌ی دیگه برید و یه مأموریت رو کامل کنید، باعث عدم لذت می‌شه ‏و راستی اصلاً کدوم موتورسیکلت‌سواری با دقت موتورسواری می‌کنه؟ ‏همچنین وقتی با پی‌اِس4 در 1080‌پی بازی می‌کنید افت فریم‌های قابل توجهی وجود داره، و همین‌طور بالا پریدن‌های مداوم صفحه.

‏همین‌طور مشکلات صوتی هم وجود داره ‏از جمله، نبودِ کامل یه دیالوگ تا مشکلات هماهنگی صدا و تصویر ‏چیزی نیستن که بازی رو برامون خراب کنن ولی یادآوری هستن از اینکه بازی تر و تمیزتر از آنچه که باید باشه نیست. ‏در نهایت، بازی Days Gone این احساس رو به آدم می‌ده که انگار پف کرده. ‏مثل فیلمی که ساعت‌ها بیشتر از اون‌که از احتیاج داره یا باید باشه، ادامه داره ‏قطعاً در خلال بازی چیزهایی از یک بازی خوب وجود داره، و می‌تونید توی مبارزه‌های باحال و مواقعی که دارید از گله‌های. ‏بزرگ فریک‌ها فرار می‌کنید، حسش کنید. چندتا تنظیم و ویرایش مناسب می‌تونه یکنواختی رو از بازی حذف کنه و به چیزهایی که این بازی را منحصر به‌فرد و جالب می‌سازه بیشتر بهاء بده‏ اما بازی Days Gone از وسط جاده‌ی خاکی می‌گذره و هرگز ریتم خودش رو پیدا نمی‌کنه.

منتظر ویدیو های بعدی ما باشید و همراه عصربازی و جهت خرید بازی Days Gone به فروشگاه عصربازی مراجعه نمایید .