اولین چیزی که با دیدن کنسول Playstation Classic پلی استیشن کلاسیک ۱۰۰ دلاری کمپانی سونی به نظرتون میاد، اینه که یه دستگاه کوچک خوش‌ساخت با یه سری جزئیات اندکی ظاهریه. حافظه‌های گیمینگ دهه‌ی ۷۰ خیلی زود پر می‌شدند و اگر کنسول کافی نبود، دسته‌های پلی استیشن کلاسیک بدون شک شما رو کاملاً به حال و هوای تیکن۳، متال گییر یا رزیدنت اویل می‌بردند وقتی بخواین سیستم‌تون رو تغییر بدین و به منو اصلی برین با ترکیب رنگ روشن مموری کارد پلی استیشن قدیمی و منوی سی دی پلیر روبرو میشین من تونستم ۲۰ تا بازی از این کنسول قدیمی پیدا کنم. خیلی هم عالی. یه بازی انتخاب کنین و برای چند لحظه با بازی های شناخته شده‌ی کنسول سونی باشین.
اما احتمالاً به اندازه‌ای که انتظار دارین بازی روان نیست.از من به عنوان یه گیمر بازیهای امروزی سونی، چه نسخه اچ دی و چه اس دی اون، به یاد داشته باشین که، پلی استیشن کلاسیک یه برداشت منفی اشتباه نسبت به بازی های پلی استیشن بهتون القاء میکنه. حتی اگه نخواین دردسر بازی با دستگاه کلاسیک رو به جون بخرین میتونین بازی هاش رو توی یه سری از دستگاه‌های دیگه انجام بدین. مثل پلی استیشن ۳ که تجربه‌ی خیلی بهتری نسبت به پلی استیشن کلاسیک براتون به ارمغان میاره. معروفه که بازیهای ۳بعدی اواسط دهه‌ی ۹۰ یه کم زمخت به نظر میان بنابراین دیدن ساختار ضعیف و تصاویر ۳ بعدی لبه‌دار و زمخت کنسول Playstation Classic تعجب‌آور نیست.
هم چنین ممکنه متوجه تصاویر مربع مربع اسکرین هم بشید اما چون دارین روی یه اسکرین تخت اچ دی بازی میکنین و نه یه سی‌آر تی، این مسئله کاملاً عادیه. تمام اینها بخشی از تجربه‌ی بازی با پلی استیشنه و میتونه فراموش بشه. کیفیت تصاویر این کنسول مثل کیفیت بلوری ۷۲۰پی هستن و گرافیکش هم به شکل خیلی ابتدایی. ضعیف و زشته.با این حال، احتمالاً یکی از مأیوس‌کننده‌ترین جنبه‌های کنسول Playstation Classic موضوع فریم بازیهای اونه.
بهترین مثالش هم میتونه تیکن ۳ باشه. این مشکل فریم یا به این دلیله که سیستم خیلی ضعیف اپتیمایز شده یا اینکه این بازی براساس تصاویر منطقه پال از اروپا ساخته شده. سقف استانداردهای بازیهای ویدئویی آنالوگ این منطقه تا فرکانس۵۰ هرتزه. منطقه‌ی ان تی‌اس‌سی هم که شامل امریکای شمالی و ژاپن میشه، تا فرکانس ۶۰ هرتز رو پوشش میده. اصلاً صرفنظر از دلیلش، اگر به تیکن ۳ با ۶۰ فریم در ثانیه عادت دارین برای یه ویژگی مأیوس‌کننده دیگه آماده باشین.
اگه به بحث بازی توی سی‌آرتی برگردین باید تفاوت بین نمایشگرهای انالوگ و دیجیتال رو در نظر بگیریم. تفاوتی که به خاطر وجود فیلتر خطوط اسکن به رزولوشن تصویر کمک میکنه.بسیاری از دستگاه‌ها مثل ان‌ای‌اس کلاسیک و اس‌ان‌ای‌اس کلاسیک چنین ستینگی دارن. از طرفی این ویژگی دست از سر هیچ گیمری برنمیداره از طرف دیگه وقتی با بازیهایی روبرویین که ظاهر خوبی ندارن آپشن خوبیه. بخصوص با توجه به اینکه یه بازی ۲۴۰پی رو دارین تو دستگاه ۷۲۰پی بازی میکنین.
متاسفانه کنسول Playstation Classic اسکن لاین نداره و تصویر قبل از اینکه به ۷۲۰ پی برسه رندر میشه. دلم میخواد بدونم که سونی چه علاقه‌ای به نمایش این بازیها داشته مسئله مجذوب کننده درباره‌ی پلی استیشن کلاسیک اینه که این کنسول از یه امولاتور یا برابرساز خیلی خوب استفاده میکنه: ای‌پی‌اکس ۲ برابرسازی‌ه که از بسیاری از آپشن‌ها پشتیبانی میکنه تا به شما در هندل کردن بازیهاتون یا تغییر رزولوشن بازیتون کمک کنه. هرجاییکه نیاز به امولاتور داشته باشین میتونین ازش استفاده کنین به غیر از پلی‌استیشن کلاسیک. در حقیقت وقتی بحث از بازیهای نوستالژیکه، سونی تمام آپشن هایی رو که میتونستن تفاوت بزرگی ایجاد کنن رو کنار زده تصاویر زمخت روی اسکرین چندان دیدنی نیستن درست.
اما وقتی یه خورده این یأس رو کنار بزنین می‌بینین که لذتبخشن. ریج‌ریسر تایپ۴ یه بازی مسابقه‌ای با یه صداگذاری خوب برای ماشین، یه بازی پلی استیشن کلاسیکه. مستردریلر، سوپر پازل فایتر۲، توربو و یا اینتلیجنت کیوب بازیهای پازلی قوی‌ای هستن که وقتی رقابتی بازیشون کنین حتی جالبترن.و این دلیل خیلی خوبیه برای اینکه کنترلرهای کنسول Playstation Classic رو استفاده کنین. اما اگر بازیهای تکنفره مورد علاقه‌تون باشن، فاینال فانتزی ۷ یا وایلدآرمز بازی‌هایین که میتونن ساعت‌ها بازی کلاسیک آرپی جی بهتون ارئه بدن. تیکن ۳ خیلی کنده.
اما خوشبختانه همه بازیها اینقدر کسل‌کننده نیستن. در طول بازی میتونین از آپشن سیو و شرایط امولاسیون استفاده کنین تا بتونین بازی رو از هر جا که ولش کردین،دوباره از سر بگیرین. یه سری کارت حافظه‌ی مجازی هم وجود داره که که کارکردش مثل نسخه‌های کارت حافظه‌ی واقعیه. هر دوی اینها خوشبختانه سر جای خودشون به درد بخورن.بعد از اینکه زمان قابل توجهی صرف کنسول Playstation Classic کردین، دسته های ساده ی اون در برابر دسته‌های دوئل شاک ناکارامد به نظر میان. دسته‌های سال ۱۹۹۷ پلی استیشن، دکمه‌ی آنالوگ دارن و ویبره‌ان. گرچه تمام اینها نمیتونه کاملاً تجربه‌ی بازی با پلی استیشن رو نشون بده .
بعضی از بازیها این مورد رو ندارن. مثلاً متال گییر سولید رو در نظر بگیرین. متوجه میشین که چرا کنسول Playstation Classic از یه چیز عتیقه جذاب به یه دستگاه مأیوس کننده بدل شده. در حقیقت بازیهای نامبرده جدای از بحث پلی استیشن کلاسیک بازسازی زمختی از تجربه‌ی پلی استیشن اصلی هستند. اگر زمانت رو صرف کنسولهای کلاسیک نینتندو کنی تجربه‌ی گیمر رو میبینی. به اندازه کافی خوبه. اما نه پلی استیشن کلاسیک میخواد یادآور سالهای گذشته پلی استیشن باشه همون کاری که نینتندو میکنه و نه یه اقتباس هوشمندانه از اونه. من دوست ندارم چیزی غیر این بهتون بگم که پلی استیشن کلاسیک سورپرایز خوبیه که هیجان و تجربه‌های قبلیتون رو به هم پیوند میده.اما وسیله‌ای نیست که هکرها بهش حمله کنن یا سونی ارتقاش بده و به این ترتیب کنسول Playstation Classic شاید هرگز بیشتر از همون دستگاه کوچیک نمونه.
جهت خرید کنسول پلی استیشن کلاسیک با قیمت مناسب به اینجا کلیک کنید .
