نقد بازی Crash Team Rumble؛ راستش را بخواهید سری بازی های کراش حداقل برای من بعد بیشتر در حد همان نسل PS1 خلاصه می شد. عناوین بسیار خاطره انگیز با تنوع بسیار بالا که پایه ثابت جمع های گیمری و رقابت های پایاپای محسوب می شد. اما اواخر نسل هشتم و اوایل نسل نهم کمی من را امیدوار کرد. بازسازی های ساخت فراتر از انتظار بودند. خب همانطور که می دانید در نسل قبل و متعاقب آن نسل جدید بخش زیادی از بار بازسازی ها و نسخه های جدید کرش بر عهده استدیوی بازیسازی Toys for Bob بود. اونا تا قبل از این هم با عرضه نسخه های گوناگونی توانسته بودند شایستگی های خودشان را نشان بدهند اما جدیدترین محصول آنها حقیقتاً اصلا در حد و اندازه های این فرانچایز نیست. اما چرا و اصلاً چطور بازی نتوانست انتظارات مخاطب را برآورده کند؟

بگذارید اول ماهیت Crash Team Rumble را باز تر کنیم. ببینید ما با یک بازی رقابت 4 به 4 روبرو هستیم. کلیات بازی خیلی سادست. یعنی شما باید از قالب تیم های 4 نفره در لوکیشن بازی بگردید و میوه ها را جمع آوری کنید. اصلی ترین مشکل من با Crash Team Rumble هم دقیقاً همین جاست. هر چه قدر یه بازی سعی کند با طراحی کاراکترهای متفاوت و محیط باز هم نیاز به یک سری خلاقیت ها و المان های جدید دارد. من حقیقتاً باورم نمی شود که یک زمانی ما Crash Bash رو تجربه می کردیم که در قالب یک تورنمنت کلکسیونی از رقابت ها رو پیش روی شما قرار می داد. تعداد بیشماری از بازی های رقابتی که همه ی آن ها جذاب بودند. اما Crash Team Rumble واقعا یک بازی سادست. یعنی خیلی سعی می کند خودش را متفاوت نشان دهد اما همان آشه و همان کاسه است.

ببینید نهایت تلاش تیم بازیسازی برای جلوگیری از کلیشه ای شدن روند بازی در جمع کردن میوه ها به کارکترهای بازی بر می گردد ما سه تا کلاس رو تیم‌ها می بینیم. توضیحات کاربردی هر کدوم مفصل است اما خب کلیات آن ها این است که شما یک عضو پرقدرت پشیتبانی دارید که از میوه‌ها و دستاوردها محافظت کند. آن ها بلوکر نام دارند که توی این دسته خودم شخصاً Dingodile را پیشنهاد می کنم. از ما به شما قول که یک تنه همه را حریف است. از طرف دیگه اصلی ترین وظیفه ها بر دوش کلاس Scorer هست. این دسته بیشتر وظیفه دارند که میوه ها را جمع کنند. اما کلاس بعدی بازی بوستر هست که آنها هم با جمع آوری الماس ها و امتیازای فرعی نقش مهمی را در طول بازی ایفا می کنند. مثلا می تونن با یک قابلیت منحصر به فرد باعث بارش باران گیج کننده روی سر رقیب بشوند که برای لحظاتی از دسترسی به میوه ها محدود بشوند. .می شنود گفت این قسمت از بازی تا حدودی جذاب به نظر می رسد اما راستش را بخواهید کلیات هنوزم کلیشه ای است. یعنی هنوزم شما مجبور می شوید که فقط و فقط توی 5 دقیقه دنبال میوه بدوئید. هر چه قدر هم که بازی کاراکتر متنوع و نوستالژیک به رخ بکشد باز هم این قضیه تفاوتی نمی کند. تازه قضیه زمانی جالب می شود که بازی خیلی روی این موضوع و قابلیت شخصی سازی کاراکترها حساب باز کرده است. اما خب هیچ تغییری در روند بازی نمی بینیم که بگویم بسیار خب ارزش تجربه مکرر را دارد. البته تجربه بخش آنلاین بازی می تواند یک مزیت چشمگیر باشد که تجربه آن قطعاً سرگرم کننده خواهد بود.

اما خب حقیقتاً از محیط های بازی واقعا لذت بردم. به خصوص محیط ساحلی که در یک کلام معرکه بود. نکته جالب این است که همه ی محیط ها به لطف سیستم ساختاری که دارند تقریباً به بازی یک جنبه پلترفرمر هم می دهند.  از همه مهم تر مکانیسم رقابت هم به تناسب محیط دچار تغییراتی میشود. چون المان های محیطی هم عوض می شوند. اما باز هم همان مشکلی که گفتیم روی مخ و جدی است. یعنی بازی تکراری میشود و بعد مدتی چیز خاصی برای عرضه ندارد. دقیقاً مشخص نیست سازنده ها استیج های جدیدی از رقابت را در نظر گرفتند یا نه اما من خیلی رک و رو راست بگویم که با این وضعیت بازی با یک فروش واقعاً ضعیف روبرو خواهد شد. گرچه خود سازندگان هم پیش بینی چنین فروشی را کرده اند و احتمالاً همین الان مشغول ساخت یک عنوان به مراتب بزرگتر و گسترده تر از این سری هستند.

من همیشه سری Crash را به عنوان یکی از بی نقص ترین تجربه های هنری و بصری تحسین کردم. حتی آن زمانی که روی کنسول خیلی ساده و نفتی PS1 به تجربه بازی های این فرانچایز می پرداختیم می توانستیم ارزش های هنری آن را درک کنیم. درباره Crash Team Rumble هم این قضیه صدق می کند. طراحی های محیط فوق العادست. جزئیات هنری واقعا ریز بینانه و ظریف طراحی شده و با اون شمایل کلاسیک، نوستالژیک و معرکه خودش هر مخاطبی را به معراج میرساند تازه به این مورد یک موسیقی پردازی معرکه و بامزه همیشگی این فرانچایز رو هم اضافه کنید تا شما هم مثل ما هم عقیده بشوید که سازندگان هر چه قدر در گیم پلی یکنواخت و تک بعدی عمل کرده اند در قسمت گرافیکی بازی واقعاً شاهکار به جا گذاشته اند.

در جمع بندی نهایی می توان گفت که Crash Team Rumble در بهترین حالت یک بازی متوسط است که می تواند برای رقابت های خانوادگی یا در کنار دوستانتان تجربه جذابی را رقم بزند. درست مثل همیشه طراحی های گرافیکی و هنری جذابی دارد اما از منظر گیم پلی بعد از مدتی کاملاً یکنواخت می شود. این مورد از این جهت برای طرفداران این سری عذاب آور است که پیش از این با مکانیک های گسترده و تجربیات متنوع کرش خو گرفته اند و صرفاً جمع آوری میوه ها در چند دقیقه از تجربه بازی نمی تواند آنچنان آن ها را سرگرم کند. البته همانطور که در اخبار این بازی هم گفته بودیم، Crash Team Rumble اصلاض قرار نبوده که یک بازی کاملاً مستقل با بودجه و هزینه نگفت باشد. آن را صرفاً یک محصول فرعی سرگرم کننده بدانید تا حداقل عطش طرفداران این فرانچایز برای مدتی سرکوب شود.

نمره عصر بازی: 6/10