جنون و افسوس| نقد و بررسی بازی Need for Speed

بی‌شک خیلی از ما از وضع نابسامان سری “جنون سرعت”(Need for Speed) آگاه هستیم. عنوانی که چند سال اخیر را صرف دست و پا زدن برای شکست نخوردن در برابر رقیب‌اش، “فورتزا هورایزن” کرد. اما سرانجامش چیزی نبود که آن را از زیر تیغ انتقادات برهاند و حتی آخرین تلاشش نیز این سری توسط دیگر خالقش یعنی استدیو “کرایتریون گیمز” تیری در تاریکی بود. شرکت EA که به خوبی نسبت به این وضع واقف بود، تصمیم گرفت به مدت یک سال به “جنون سرعت” استراحت دهد، تا بلکه جنون کاذب آن بخوابد و بتواند دوباره این سری را به روزهای اوجش نزدیک کند. پس از یک سال سکوت خبری، بالاخره EA دست پرورده جدیدش را به نمایش گذاشت. این‌بار استدیو “گوست گیمز” که تلفیقی از بهترین سازندگان این سری بود، مامور به سعادت رساندن “جنون سرعت” شد. با این تفاوت که خبری از پس‌وند یا پیش‌وند نبود. در نسل جدید که بسیاری از عناوین ریشه دار علاقه به کلیشه‌ها دارند، هستند کسانی که دل به دریا می‌زنند و جرئت آن را دارند که این ریشه را دوباره پایه‌ریزی و حتی برای خود لقب بازسازی(Rebot) را انتخاب کنند. در عرصه جدید بازی‌ها، برخلاف انتظارات شاهد شجاعت مثال نزدنی سازندگان در این خصوص هستیم. مثال‌های کمی در این باره وجود ندارد اما شاید گل سرسبدشان “جنون سرعت” به عنوان یک بازسازی کلی باشد.

“جنون سرعت” بالاخره سکوت را شکست و با نمایش خوب خود عطش بازی‌بازان را بیش از پیش کرد. پس از نمایش‌های قابل قبول این عنوان، خیلی‌ها چشم بسته موفقیت این بازی را حتمی دانستند. ولی این همه حتم و یقین، با خبری عجیب به شکی عمیق تبدیل شد.آن خبر چیزی نبود جز اجبار اتصال دائمی به اینترنت برای تجربه کردن عنوانی که خیلی‌ها دوسال چشم به انتظار آن بودند. نتیجه می‌شود آن‌که مکانیک‌های جدید بازی در کنار خصوصیات متفاوت آن زیر سایه‌ی این اجبار فرو برود. جدای از آن همه حرف و حدیث‌های فراوان، سخنان “گوست گیمز” بسیار جالب بود. آن‌ها اتصال اجباری به اینترنت را پلی جدید به سوی تعاملی کردن بازی‌ها نامیدند. برای خیلی از بازی‌بازان که خود ما هم جز آن‌ها هستیم، دسترسی مناسب برای یک بازی متوسل به اینترنت، شوخی بسیار جالبی است. اما هر چه باشد سخنان سازندگان به قدری امیدوار کننده بود که بسیاری از هوادارن این مورد را رفته رفته کم‌رنگ‌تر دیدند واین شروعی دیگر برای بازاریابی‌های طوفانی این بازی در سراسر جهان بود. اما همچنان سرنوشت”جنون سرعت” مجهول ماند. ولی حال، فرصت بسیار خوبی فراهم آمده‌است که نسبت به این دوست قدیمی و آشنای جدید، بررسی‌ای داشته باشیم.

به رسم چند نسخه‌ای از عناوین گذشته این سری، “جنون سرعت” نیز دارای بخش داستانی است. بخش داستانی که البته صرفاً بهانه‌ای است تا رقابت‌های خیابانی را با چند شخصیت بی‌معنی و دیالوگ‌های افتضاح ربط دهد. این حالت داستانی توسط میان پرده‌هایی واقعی با زاویه دید اول شخص روایت می‌شد. یقیناً اگر این بخش را در همان ابتدا به امان خدا رها کنید یکی از به صرفه‌ترین تصمیم‌ها را برای این بازی گرفته‌اید. چرا که فکر نکنم کسی وجود داشته باشد که با روایت ضعیف با شخصیت پردازی مضحک، مشعوف یا سرگرم شود. به هر حال عنوانی در سبک مسابقه‌ای لزومی بر پرداخت داستان در آن نیست. اما از آن‌جایی که عناوینی همچون NBA2K توانسته‌اند اخیراً به خوبی این دو دنیا را به هم ربط دهند، “گوست گیمز” بدش نیامده است که حداقل تلاش‌هایی در این خصوص بکند. تلاش‌هایی که می‌توانیم یقیناً بگوییم که به کاهدان زده‌اند.

“جنون سرعت” همان فرمول همیشگی مثل تعقیب و گریز و عبور از مانع‌ها را این‌بار با شمایل دیگر در بطن خود دارد و در گام اول سعی کرده است نکات ضعف قسمت‌های پیشین‌ را بهبود ببخشد. سیستم هندلینگ عالی ‌بازی در کنار تنوع بسیار خوب ماشین‌ها سبب می‌شود که طعم یک رانندگی خارق العاده را بچشید. اما این خاصیت پیشرفت به هوش مصنوعی بازی سرایت نکرده‌است. در حقیقت بهتر است از لفظ هوش مصنوعی ضعیف استفاده نکنیم و به جای آن بگوییم هوش مصنوعی خیلی قوی است! قوی به آن معنا که رقیبان‌تان اعم از هر چیزی نظیر پلیس، به شدت ماهر هستند و نکته جالب آنجاست که حتی با دوچرخه نیز اگر با شما مسابقه دهند، شما را به چالش می‌کشند. این چالش از نوع کاذب‌اش است و به موجب آن بی‌شک رقبتی برای شروع یک مسابقه نخواهید داشت؛ چرا که می‌دانید مگر بخت با شما یار باشد که پیروز شوید. اما از آن طرف، المان‌های جدید بعضاً چالش‌های مناسبی را فراهم می‌آورند. از آن‌جایی که چالش در “جنون سرعت” به عملکرد مناسب‌ پلیس‌های کله خراب و خود راننده‌ها برنمی گردد، ما شاهد ایده و نوآوری خاصی دیگر در بازی هستیم. سازندگان طی اقدامی جالب، بزرگان رانندگی و مسابقات بین شهری را به عنوان سمبل و الگو به شما نشان می‌دهند. حال این وظیفه شماست که توجه این بزرگان را جلب کنید. هر یک از این افراد مهار، در بخشی که در آن بی‌رقیب می‌باشند را برعهده می‌گیرند و شما را به رقابتی بزرگ فرامی‌خوانند. مثلاً “موروهوشی” از قهارترین رانندگان خیابانی و صدالبته کله‌خراب ترین رانندگان جهان می‌باشد. پس از آن شما باید جا پای وی بگذارید. جدای از حالت‌های تکراری که بعضاً در این بخش‌ها می‌بینیم، خودنمایی در کنار بزرگان رانندگی جهان فوق العاده است. ولی “جنون سرعت” به قول سازندگانش دریچه‌ای جدید در بازی‌های تعاملی است. و افسوس که دقیقاً از آن‌جایی که تصورش را نمی‌کرد ضربه خورده است. هنگامی که دست و پنجه‌های خود را گرم می‌کنید که وارد بازی شوید، باید منتظر باشید تا سرور‌های بازی، اینترنت لاک پشتی شما را بررسی کند. حال اگر توفیق یافتید، وارد بازی می‌شوید. و بازهم هنگامی که غرق در جزئیات سرسام آور شده‌اید با اخطار عدم کیفیت مناسب اینترنت مواجه خواهید شد. به هر حال شانس ممکن است چندباری به شما روی خوش نشان دهد و بازی را با زجر کمتری تجربه کنید. بعد از آن، وقت آن است که وارد دنیایی دیگر شوید. دنیایی که قرار است انواع و اقسام تکنیک‌های گرافیکی را بر روی سرتان خراب و آنچنان شما را مدهوش کند که “جنون سرعت” را یک‌راست نزد برترین عنوان دارای جلوه‌های بصری سال بفرستید.

چیزی که در “جنون سرعت” به شدت اعصاب خرد‌کن است این است که بازی حتی در بخش تعاملی نیز نتوانسته به سعادت برسد. در هر صورت نباید منکر عملکرد قابل قبول آن شد و به لطف این مورد، دنیای بازی سرشار از پویایی درونی و محیطی می‌باشد. البته اگر اینترنت خنده‌آور شما این اجازه را بدهد. در کنار حالت تک نفره که به لطف هوش مصنوعی حال‌به‌هم زن آن را توصیه نمی‌کنیم، وجود رانندگانی همچون خودتان‌ به بازی ابهت خاصی بخشیده است و سرانجام آن خلق لحظاتی هیجانی در بازی می‌باشد. این که شما بتوانید رانندگان‌ دیگر را دعوت به رقابت کنید و سرعت پیشرفت‌شان را زیر نظر داشته باشید، خصوصیتی می‌باشد که به خوبی در ” جنون سرعت” جای خوش کرده است. اما حالت تمام آنلاین چند نفره بازی آن چیزی نیست که بشود به این راحتی‌ها آن را تجربه کرد. شما برای دعوت دوستانتان و یا عضو شدن در گروه‌های رانندگی با مشکلات فنی از جانب همان سرور‌ها روبرو هستید. این باعث لطمه زدن به زیربنای “جنون سرعت” می‌شود. اما ذکر این نکته الزامیست که اگر دریچه این بخش به روی شما باز شود شاهد رقابتی نفس گیر خواهید بود.

توضیح عکس: از آن استادان قهاری که باید با آن رقابت کنید

این نکته که “جنون سرعت” بدون قابلیت‌ شخصی‌سازی حکم سرباز بی‌تفنگ را دارد، بر کسی پوشیده نیست. همه‌ی ما می‌دانیم که این سری به نوبه خود سعی کرده است این قابلیت را به شکل های مختلف در بازی قرار دهد. اما باید بگوییم که “جنون سرعت” در این مورد، گل سرسبد کل این سری و غایتی است که از یک شخصی سازی عنوانی در سبک رانندگی انتظار دارید. وجود ماشین‌های فوق العاده از برند‌های مختلف اولین گام برای آن است که بفهمید با چه دنیای بزرگی از شخصی سازی روبرو هستید. پس از آن نوبت برگ برنده دیگر این بخش است. رنگ ماشین‌ها و جز تا کل آن در دستان شماست و این شمایید که بسته به جیب‌تان، تعیین می‌کنید بدنه ماشین چگونه مزین شود. حتی نوع هندلینگ و سایر دست پرورده‌های ماشین نیز به زیبایی هر چه تمام‌تر قابلیت اختصاصی کردن را داراست. وصف دنیای شخصی سازی “جنون سرعت” در چندین جمله نمی‌گنجد اما می‌شود آن را در یک کلمه خلاصه کرد؛ شاهکار!

“جنون سرعت” نشان می‌دهد حتی استراحت دادن به یک عنوان ریشه‌دار نیز برای موفقیت آن کافی نیست. وقتی که “جنون سرعت” را تجربه کنید، از این عاجز هستید که پایه بازی بد شکل گرفته است در حالی‌که واقعاً توانایی شگرف سازندگان در شاخ و برگ دادن به این هسته را درک می‌کنید. حقیقت آن است که با عنوان خوبی روبرو هستیم که نمی‌تواند رسالت عناوین موفق گذشته را تکرار کند و در این بین اجبار به اتصال دائمی به اینترنت با پتک بزرگ‌اش به جان خاطرات خوبی که از این سری داشتید می‌افتد. به هر حال تجربه کردن رفیق قدیمی و آشنای جدید آن هم پس از دو سال خالی از لطف نیست . ذکر این نکته ضروری است که “جنون سرعت” به هیچ وجه لیاقت نام بازسازی را ندارد.

نکات مثبت: گرافیک خیره کننده، سیستم مناسب هندلینگ بازی و بهره گیری از المان های مثبت گذشته این سری

نکات منفی: اتصال اجباری به اینترنت، مشکل در بخش داستانی، مشکلاتی در سرورهای بخش آنلاین

[review]